Ice land = Nice land.

Op de maan.

Het is mistig als de boot de haven van Seydisfjordur invaart. IJsland, eindelijk zijn we er het avontuur kan beginnen!

Er staat een hele kolonne motorrijders voor de douane we schatten toch al gauw een stuk of 50 waaronder veel Duitsers en Italianen en 2 wereldreizigers, een uit Australie en een uit Minsk. Buiten ons tween zijn er geen Nederlandse motorrijders van de boot gekomen. Het all-road gehalte is hoog en velen zijn gewapend met flinke noppenbanden.

Er wordt een beetje meewarig gekeken naar mijn R850R met nieuwe Bridgestone BT020s. Bij het benzinestation in Seydisfjordur kunnen we geld tappen en daarna gaan we op weg. De weg stijgt flink en na een paar bochten komen we boven de mist uit en rijden in de stralende zon naar Egelstadir. We kopen bij een groot benzinestation een kaart van IJsland en vertrekken noordwaarts. Al snel veranderd de geasfalteerde ringroad in een gravelweg en rijden we door een prachtig bizar landschap waar regelmatig wordt gestopt om een plaatje te maken.

Het lijkt wel of we op de maan zijn geland! Op een heel slecht stukje zien we 2 motoren langs de kant staan. Het is Jochem met zijn neefje Lars. Lars heeft waarschijnlijk met de voorrem geremd en is onderuit gegaan. Het resultaat is een verbogen kofferrek en een koffer die niet sluit en ook de koplamp en het kontaktslot zijn kapot. Gelukkig krijgen ze de motor nog gestart en met een spanband van ons kan ook de koffer weer mee. Zo zie je maar dat je steeds alert moet blijven op de toestand van de weg.

Bij Grimstadir slaan we de F862 in naar Dettifoss maar dat is maar voor een paar meter want de motoren zakken weg in de dikke laag gravel en ik moet mijn motor ook zachtjes neerleggen omdat ik hem niet meer houdt. We zijn te zwaar met alle bagage en omdat het ook nog is gaan regenen gaan we bij Grimstadir op de camping.

Kokende modder.

Het is prachtig weer en zonder bagage wagen we nog een poging om naar Dettifoss te gaan. Dat gaat inderdaad veel beter en zo leggen we de 28 kilometer wederom door een fantastisch en desolaat landschap af. De waterval Dettifoss die 200 ton water per seconde naar beneden stort is indrukwekkend en ook de canyon waar de rivier doorstroomt is prachtig.

Na de tent opgebroken te hebben gaan we verder richting Reykjahlid aan het Myvatn wat muggenmeer betekent vanwege de vele muggen. Gelukkig is het een soort die niet steekt. Pal aan de ringroad ligt Namaskard een veld met dampende zwavelbronnen, pruttelende poelen met kokende modder en fluitende stoompotten.

Overal om je heen sist en pruttelt het en komen stoompluimen uit de grond.De aardkorst is hier dun en het is raadzaam om de houten vlonders niet te verlaten.

Langs de Kraflacentrale rijden we naar het daar achter liggende lavaveld. We parkeren de motoren en lopen via een pad over het lavaveld naar de krater vanwaar we een fantastisch uitzicht over de diverse lavastromen hebben.

De laatste uitbarsting dateerd van 1985 en stoom komt van de in de diepte nog hete lava.

Door een sluier van naar zwavel ruikende stoom loop je over de zwarte lava. Je raakt hier niet uitgekeken!Zo moet de aarde er bij haar ontstaan ongeveer uit hebben gezien. Hiervandaan rijden we de volgende dag naar Husavik om walvissen te kijken maar het weer verandert van een zonnetje naar regen en storm.

We gaan nog wel met een bootje de woelige baren op maar meer dan een paar walvisruggen in de verte en papegaaieduikers krijgen we niet te zien. Na deze nacht is de tent aan de binnenkant bevroren en zijn we blij met de vele haringen waarmee onze tent verankerd is!

Kjôlur

De Kjolur route (F35)is de kortste weg tussen het noorden en het zuiden genoemd naar de verlaten woestijnachtige streek die hij doorkruist. Eeuwenlang was deze route alleen per paard te doorkruisen. Onze reisboeken zijn het ook niet eens over de toestand van de weg . Volgens de ene zijn diverse rivieren nog niet overbrugd en volgens de andere wel. Wel raden beiden af om deze route te rijden als je niet in het bezit bent van een 4x4-auto.

Gelukkig spreken we bij de pomp een Duits stelletje die de route met de motor van zuid naar noord hebben gereden en volgens hun was het ondanks de vele stenen goed te doen dus besluiten we om te gaan. Eenmaal afgeslagen naar de F35 wordt de weg slechter en slechter en uiteindelijk is het nog maar een karrespoor met keien.De eerste keer weet ik de motor nog elegant op een koffer neer te leggen maar als de weg opeens verandert in een dik grindspoor springt de motor van links naar rechts om vervolgens onderuit te schuiven.

Als ik weer overeind ben gekrabbeld zie ik de GS van Leo een stukje verderop ook op zijn kant liggen. Hij keek naar mij in zijn spiegel en lette daardoor niet op de weg. Wat een wereldsmoes! De stand is nu 3-1. We hebben gelukkig geen van beiden schade en na het op de foto gezet te hebben tillen we de zaak overeind. We zitten net klaar om weg te rijden als we een motor gevolgd door een stofwolk aan zien komen. Het zijn bekenden van de boot die stoppen voor een praatje.

We besluiten om gezamelijk verder te rijden naar de camping die hier ergens langs de route moet zijn. Ze scheuren er vandoor en wij ontdekken dat het inderdaad makkelijker is als je meer vaart hebt en vanaf nu gaat het dan ook allemaal goed. We rijden door een overweldigend landschap van een stenenwoestijn met prachtige vergezichten op de gletschers Langjkull en Hofsjkull. Bij het hetebronnengebied Hveravellir gaan we op de primitieve camping.

Hveravellir is een veld met zon 30 hete bronnen er zijn ook bronnen die stoom spuiten waarvan het gebulder van de grootste Oskurhlsver in de tent nog te horen is. Het wordt wederom een koude stormachtige nacht. De volgende dag volgt het tweede stuk van de 180 km die de F35 lang is. We zijn al aardig gewend aan het off-road rijden en vandaag blijven we dan ook overeind. We moeten zelfs 2 watertjes doorsteken.

We verkennen ze eerst te voet op diepte en stenen. Dat is nodig want je moet er niet aan denken om hier zo ver van de bewoonde wereld iets aan de motor te krijgen! Het is nu bewolkt maar het landschap blijft groots en vooral de leegte in het binnenland van IJsland is indrukwekkend.

Zelfs de in groepjes loslopende schapen die altijd net voor je wielen over moeten steken ontbreken hier. Behalve af en toe een jeep die zich al ver van tevoren aankondigd door een stofwolk kom je hier geen ander verkeer tegen.

Moeder aller geysers.

Aan het einde van de F35 waar het asfalt weer begint komen we bij Gulfoss, de gouden waterval vermaard om zijn schoonheid.

Het is voor ons de mooiste waterval die we ooit hebben gezien. In 2 etappes dondert hij omlaag in een 32 m diep breukvlak van een kloof die 2.5 km lang is.De zon komt nog even door en we krijgen de regenbogen te zien waar deze waterval zijn naam aan dankt. Een stukje verder aan de weg ligt een geothermisch gebied met hete bronnen en blubberende poelen. Hier vind je ook Geysir de moeder alle geisers, ook onze keukengeiser heeft er zijn naam aan te danken.

Vroeger spoot hij ieder half uur zon 80 m in de lucht waarmee hij de grootste ter wereld was maar hij is nu stil Het schijnt dat hij na de aardbevingen van 17 en 21 juni weer enige activiteit ontplooit maar meer dan een boertje van 5 meter hoog krijgen we niet te zien. Zijn kleinere broertje Strokkur spuit wel met regelmaat tot 25 a 30 meter.

Eerst staat het water nog stil dan gaat er een rilling door het oppervlak,er vormt zich een bel en in een machtige kolom spuit het hete water omhoog. Op de parkeerplaats bij Pingvellier komen we weer een groepje motorrijders van de boot tegen en worden er ervaringen en uiteraard sterke verhalen uitgewisseld.

Het is hier dat we besluiten om toch het schiereiland Snaefelsness aan de route toe te voegen omdat het toch wel zonde is om het te laten liggen en we er toch de tijd voor hebben. Als we de asfaltweg weer verruilen voor een moddergravelweg krijgen we weer de mooiste vergezichten.

Vooral de fjord met de scherenkust in de avondlucht is prachtig. We hebben geen spijt van ons besluit en om tien uur savonds zetten we de tent op in Stykkisholmur wat op het eind van een landtong ligt vanwaar we zicht hebben over de zee .Na een kopje koffie bij de pomp gaan we de volgende morgen weer op pad. Er worden weer veel plaatjes geschoten want ook nu is het weer allemaal prachtig.

Alleen jammer dat de Snaefellsjokull -bekend van het boek reis naar het binnenste der aarde van Jules Verne- in de wolken ligt. We rijden ook vandaag bijna alles ongeasfalteerd maar dat gaat allemaal goed,alleen waar ze met de weg bezig zijn is het wat moeilijker. Daar ligt een dikke laag op cement lijkende prut die we door moeten maar ook dit lukt weer. Ik leer deze vakantie nog eens echt motorrijden!

Everest base camp

Ons volgende doel is de Blue Lagoon ,maar daar het al tegen het einde van de middag loopt gaan we bij Grindavik op de gratis camping. sMorgens pakken we alles weer in en vertrekken door de storm naar de Blue Lagoon. Dat is een geothermische centrale die de verwarming van Reykjavik en omgeving verzorgt met extreem zout water dat uit 1800 meter diepe bronnen naar boven komt en een temperatuur heeft van 70c.

Dit water wordt gebruikt om gewoon water te verwarmen. Het restwater wordt in een meertje gepompt waarin je heerlijk kunt badderen en dat hebben we dan ook gedaan. Je kunt zelf de warmte opzoeken en dan is het ook echt heet! Weer helemaal opgefrist en gedouched gaan we de kou en de regen weer in. We nemen de weg terug naar Reijkjavik omdat het met deze storm niet prettig is om langs de kust te rijden. We volgen weg 1 richting Vik en gaan vervolgens de 26 op naar Leirubakki wat niet meer blijkt te zijn dan een boerderij met een benzinepomp en een kleine camping. Tegen de avond lijkt het een beetje op te knappen maar als we later in de slaapzakken liggen gaat het pas echt stormen. We vrezen voor de tent, maar gelukkig hij houdt het! Bij het ontbijt besluiten we de tent te laten staan en niet met alle bepakking naar Landmannalaugar te rijden en vanavond hier terug te keren. Onderweg komen we langs het Highland Information Center waar we koffie drinken en naar de wegen informeren.

Zowel de F208 als de F225 zijn te doen dus gaan we volgens plan de F208 heen. Het eerste stuk is inderdaad wel te doen maar dan begint de pret .Het is een echte wasbordroute die ook nog eens bezaaid is met keien en gaten. De motoren zweven af en toe met beide wielen boven het wegdek en het kost moeite om ze op het spoor te houden. Als de weg op een gegeven moment met een aflopende draai met heel veel keien naar beneden gaat zie ik Leo omvallen. Ik parkeer mijn motor bovenaan en loop naar beneden om te helpen de GS weer op 2 wielen te zetten. Hij ligt door het dode punt heen en het lukt dus gewoon niet. Gelukkig arriveert er op dat moment een Jeep met hulp en gedrie?n tillen we hem weer overeind. Volgens deze Duitser is de rest van de nog door ons af te leggen weg niet zo slecht als hier dus verder maar weer. We rijden ook nu weer door een indrukwekkende lavawoestenij waar niets groeit of iemand woont maar helaas begint het behalve dat het stormt ook nog eens te regenen.

Bij Landmannalaugar aangekomen moeten we voor de rivier de motoren achterlaten. We trekken de wandelschoenen aan en lopen richting de camping. Het lijkt wel of we bij het Everest base camp zijn aangekomen! Daar doet de ruige omgeving met al die koepeltentjes die tussen de rotsen staan wel aan denken. In de beek die verderop stroomt ligt heel de camping in het water te genieten van de warme stroming die ook hier vanuit de aarde naar boven borrelt.

Het is een prachtig gebied maar door het bar slechte weer komen de vele kleuren van het Rhyoliet niet echt tot hun recht. We warmen ons weer op bij een beker koffie in de tot caf ingerichte Amerikaanse schoolbus en starten de motoren weer. Bij de afslag naar de F225 spreken we Spanjaarden die er net met de auto vandaan komen en zeggen dat het heel goed te doen zou zijn. Wel wat rivierovergangen maar volgens die mensen geen punt. We zijn nog maar net afgeslagen of we belanden in een dikke laag mul zwart zand.

Geen punt is op 4 wielen toch wat anders dan op 2 bedenk ik me. Het stuur goed vasthouden en het spoor volgen dan lukt het wel. Gelukkig gaat ook dit weer over. Het is jammer van het slechte weer want de omgeving is weer van een bizarre schoonheid. Alles is zwart en het is ook vooral heel stil. Als we op een gegeven moment bordjes passeren met Hekla begrijpen we waar al deze zwarte hopen vandaan komen. Dit moet de as zijn van de recente uitbarsting van de vulkaan de Hekla op 26 februari.

We hebben intussen ook een 7-tal crossings gehad die ik niet allemaal zelf heb gedaan omdat ik het toch wel angstig vond en de laatste was ook wel erg breed en diep. Omdat we al die tijd geen mens meer tegen zijn gekomen beginnen we ook een beetje te twijfelen of we nog wel goed zitten. Er zit niets anders op dan door te gaan en dat blijkt gelukkig ook de juiste keuze. Uiteindelijk komen we ook weer bij de camping uit waar we onder de hete douche stappen om weer op temperatuur te komen.

Zwarte Caribiën en ijsbergen.

De tent gaat weer nat de koffer in.Het kamperen gaat ondanks(of juist door) het snel wisselende weer prima. Je moet alleen een stormvaste waterdichte tent en lekkere warme slaapzakken hebben en goed kijken waar je de tent zet dan komt het allemaal goed. We hebben na een regennacht wel eens fietskampeerders gezien die smorgens bijna met de matjes de tent uitdreven! We zetten koers richting kust.Hoe meer we de kust naderen hoe beter het weer. In het landschap zijn de vele lavastromen weer te zien. Enorm zoals dat hier eens te keer heeft gegaan. Bij Vik stoppen we om het zwarte strand te bekijken.

Toch wel een raar gezicht , het is verder net als thuis met helmgras en duinen en golven met witte schuimkoppen alleen is het zand echt zwart! Net een negatief van de Caribin. We stoppen nog voor twee schitterende watervallen die ook pal aan de weg liggen de Seljalandsfoss en de Skogafoss.

Lakaggar.

Bij Kirkjubaejarklaustur (scrabblewoord) gaan we op de camping. Als we informeren hoe de weg (F206) naar Laki is wordt het ons afgeraden om met de motoren te gaan. Het heeft geregend dus er zullen veel diepe doorsteken zijn. We nemen deze raad aan en gaan de volgende dag met de speciale bus (hoog op de wielen) naar Laki. De lengte van de route is 41km en de rijtijd 3,5 uur.We zijn blij deze beslissing genomen te hebben want met de motor had inderdaad niet gegaan, het boegwater komt zo nu en dan tot aan de ramen van de bus! Onderweg stoppen we nog bij de mooie Fagrifoss die verscholen van de weg ligt.

Laki is een onderdeel van een van de prachtigste natuurverschijnselen van IJsland; een 40km lange vulkanische kraterrij, bestaande uit ongeveer 100 afzonderlijke kraters. Tijdens de eerste uitbarsting van 1782-1784 ontstond een enorm lavaveld met een oppervlakte van 565km en een volume van 12km het grootste ter wereld. Deze eruptie was ook de krachtigste vulkanische spleeteruptie ter wereld. Het is ook erg indrukwekkend om te zien. Zover je kan kijken zie je de gestolde lava golven door het landschap en als we eenmaal boven op de 818m hoge Laki zijn geklommen hebben de prachtig overzicht op de kraterrij die van zuidwest naar noordoost loopt en waarvan Laki het middelpunt vormt. Op de terugweg zijn de doorsteken nog dieper dan op de heenweg en is het zelfs met de bus nog een beetje angstig

Eigenlijk liggen veel bezienswaardigheden pal aan de ringroad (weg 1)zoals ook de gletschertong van de Vatnajkul de grootste ijskap van Europa. Het is schitterend om te zien met de zon en de bewolking die erboven hangt. De vulkaan die zich onder de gletscher bevind is het jaar hiervoor nog tot uitbarsting gekomen en de schitterende brug die hier lag is in zijn geheel weggespoeld met de vloedgolf. Daarvoor in de plaats zijn er nu houten noodbruggen.

Je voelt ook goed de koude die van de ijsmassa straalt. Zo passeren we nog een aantal van deze tongen.

We stoppen om op de kaart te kijken waar nu het ijsbergmeer Juklsarlon is. We zitten nog maar net weer op de motor of we zien de ijsbergjes boven de heuvels uit dobberen. Het is een wonderlijk gezicht; de Breidamerjkul die naar beneden stroomt met daarvoor het meer met de vreemd gevormde blauwgekleurde en met modder besmeurde ijsbrokken.

Deze ontstaan doordat de gletscher in het meer groeit waar er door de waterdruk stukken van de gletscher afbreken en in het meer terecht komen. Je kan de knallen van het brekende ijs ook horen. De brokstukken doen er een jaar over om de oceaan te bereiken. Via de fjordenkust met grillige bergen en baaien en de door de regen tot modderige sporen omgevormde wegen -dat wordt flink poetsen- rijden we naar Egilstadir waar we voor de laatste keer kampement maken. Het is echt zoeken naar een droog plekje op de camping want er staan veel plassen en het is druk omdat er velen morgen vanaf hier naar de boot vertrekken.

De volgende dag wil de Harley van de uit Dresden afkomstige Stefan niet starten vanwege een volgelopen dynamo. Na een behandeling met mijn fohn doet hij het gelukkig weer en we rijden met het hele groepje naar de boot in Seydisfjordur waar zich in de haven al een hele groep motorrijders verzameld heeft.

Een Duitser die op een DR Big rijdt komt naar me toe en vraagt ; and how are you , did you follow the ring road ? Waarop ik antwoord; Yes, and Dettifoss and the Kjlur and Landmannalaugar. Ik zie de verbazing over zijn gezicht schieten. Hij geeft me een klap op de schouder en roept uit Then You deserved a golden medal! Ja Ja, en dat zonder noppenbanden denk ik.

Na twee weken op IJsland doorgebracht te hebben gaan we weer aan boord van de Nrrona naar Hanstholm en dan naar huis. Twee weken in een fantastisch ruig landschap vol met bijzondere natuurverschijnselen en waar je ook echt met motorrijden bezig bent. IJsland, we komen zeker nog eens terug!

Einde!