Israël.

30 jaar geleden plaatste de toen 60 jarige Piet een advertentie in het blad Motor met de vraag of er deelnemers zijn voor een rondje Israel. Met vier jonge medereizigers toog hij naar dit Bijbelse land om te gaan zien waar over hij jarenlang in het heilige boek over had gelezen. Dit fascinerende verhaal in vier delen met motorpech, ruzie en avontuur bracht ons op het idee om deze reis op onze BMW's R1100R en R850R ook maar eens te doen.

Het beloofde land.

De haven is niet ver meer. Het water loopt in stromen langs de binnenkant van helm. Het verkeer in Piraeus is niet alleen hectisch, maar de gifbrakende auto’s en brommers worden ook bestuurd door een Grieks soort kamikaze. We komen ogen te kort! Na een stressvol uurtje door de stad vinden wij de haven.

Na de nodige stempels en controles kunnen wij het schip op wat ons de komende drie nachten van onderdak zal voorzien. Al hoewel onderdak is wel wat teveel gezegd. Op het dek in de open lucht want alle hutten waren op het moment van boeken al bezet.

De motoren worden met spanbanden in het vettige ruim vastgezet en overtollige motorkleding en bagage worden met behulp van een staalkabeltje met slot aan de motoren bevestigd. Na het inchecken zitten we met een biertje op het achterschip. Als de zon onder is en het fris wordt, rollen we de matjes op het dek uit en kruipen in onze slaap zakken om doodmoe in slaap te vallen. Na drie aangename cruise dagen via Rhodos (leuke stad) en Limassol op Cyprus komt vroeg in de morgen Haifa in zicht. De zon komt net op en de sfeer aan boord is heel bijzonder, omdat er veel mensen aan boord zijn die zich gedragen alsof het beloofde land in zicht komt. En misschien is dit ook wel zo.

De douane geeft niet veel problemen ondanks dat de groene kaart nog thuis op het aanrecht ligt. Haifa uit, dat is wat wij op dit moment willen (het lijkt Piraeus wel) Al snel wordt het rustiger op de weg. Na twee uur rijden bereiken we het meer van Tiberias. De afstanden zijn kort in dit land. Op een zeer rustige camping omgeven door bananen plantages maken we plannen voor de komende dagen.

S’avonds nog geprobeerd om over het water te lopen maar dit ontaardde toch snel in zwemmen. (De verkeerde sandalen wellicht) Opvallend is de drukte die vrijdag op de camping ontstaat. Chevrolets, Jeeps en zelfs met een touringcar arriveren jonge Israeliers met manden en tassen vol eten en drinken. Grote barbeques worden ontstoken en de onvermijdelijke knetterende stereo is ook aanwezig. Tot diep in de nacht wordt gefeest . Dit ritueel zal zich elke vrijdag herhalen.

Golan hoogvlakte.

De Jordaan rivier zorgt door middel van kunstmatige bevloeiing voor een vruchtbaar land. Alle soorten groenten, en vooral meloenen worden hier verbouwd.

Op de boot zijn wij door een Israeliër getipt om een bepaalde weg over de Golan te volgen ( a very special road!) Deze weg met aan beide zijden hoge populieren maakt op ons geen indruk. Voor ons Nederlanders is dit niet bijzonder maar voor Israeliërs zijn deze populieren echt een topper. Het geeft aan wat een moeite het heeft gekost om in deze droge woestenij met veel water iets dergelijks te laten groeien. Ze zijn er dan ook heel trots op.

Onze eerste indruk van Israel is dat het een modern land is met Amerikaanse trekjes, niet de stenengooiende Palestijnen die op de puinhopen hun strijd leveren. Ook geen overbeveiligd land waar je bij elke gelegenheid gecontroleerd wordt, wel veel militairen en burgers met automatische geweren op straat. Maar desondanks toch een ontspannen sfeer. De problemen die wij thuis op de televisie zien, spelen in de bezette gebieden, zoals de WestBank en Gaza waar wij niet zullen komen. Uitgezonderd de transit route langs de grens met Jordanië. Toch merk je in het noorden langs de grens met Libanon wat meer van spanningen. Dorpen zijn met hekwerken omgeven en snel afsluitbaar door middel van schuifpoorten. Als de weg zich omhoog slingert hebben we zicht op de Libanese buren. Ook leidt onze route door tal van Druzen dorpen waar de tijd wel lijkt stil te staan.

De bron van de rivier de Jordaan.

De oppasser.

Het kruisvaarderstadje Akko is ons volgende doel. Een stad met een rijke historie die begint in de tijd van de Egyptenaren zo’n 4000 jaar geleden.

Zijn bloeiperiode was omstreeks het jaar 1100. Kruisvaarders namen bezit van de stad en bouwden de belangrijkste bezienswaardigheid, de Citadel. In het centrum bouwden de Johannieterridders hun indrukwekkende hoofdkwartier bestaande o.a. uit een ridderzaal en refter, administratieve en militaire gebouwen, ziekenhuizen paleizen en kerken. Veel van deze ruimten die door latere stadsophogingen in de diepte zijn komen te liggen zijn uitgegraven en open gesteld voor bezoekers. Indrukwekkend zijn de vele onderaardse gangen en tunnels die men gebruikte om te vluchten. Gewaarschuwd voor diefstal laten wij de motoren achter bij een Palestijnse “granaat”appelsap verkoper.

Na een paar uur slenteren, passeren wij onze motor oppasser weer en deze springt gelijk op als hij ons in het vizier krijgt. Ik heb moeten “vechten” zegt hij. Er waren bad guys die het op onze motoren gemunt hadden. Als echte Hollanders is het ons duidelijk; dit kost geld. Uiteindelijk valt het allemaal nog mee, we mogen hem geven wat we kunnen missen. Dat valt hem weer een beetje tegen en na een duur glaasje granaatappelsap gedronken te hebben zijn we van hem verlost.

Na diverse tochten over de Golan worden we nieuwsgierig naar de rest van het land. Op naar het zuiden via de corridor die dwars door de Westbank loopt. Na een militaire controlepost ( alleen Janet wordt gewaarschuwd voor een “strong side wind “ ) met enorme betonblokken op de weg, rijden we over de Westbank. Het landschap veranderd in een woestijn met fascinerende kale bergen.

Tiberias gered.

De temperatuur loopt inmiddels op tot 40gr plus en dat valt in je leren pak niet mee. We hebben het nooit willen geloven, maar zeven tot acht liter water drink je per dag makkelijk weg. Een half uur rijden en dan wat drinken , dat is zo’n beetje het ritme van de dag. Ook stoppen wij regelmatig om ons “petekind” te verzorgen, een katje van drie a vier weken die we op de camping aan het meer van Tiberias, verstoten door zijn soortgenoten, uit een bak met gestold frituurvet hebben gered.

Meer dood dan levend in een doosje achterop de motor. Elk uur een beetje yoghurt en water. Onderweg in een wegrestaurant geven wij hem –Tiberias , genoemd naar de vind plaats Tiberias, aan een serveerster die hem vertedert in haar armen sluit en plechtig belooft goed voor hem te zorgen. Zou hij nog leven? Het is snik heet als we op (of is het in) 400 mtr onder de zeespiegel de Dode Zee bereiken.

Drijven in de Dode zee.

De grootste oase En Gedi wordt de komende drie dagen ons verblijf. We maken een prachtige wandeling door de oase. Een gemarkeerde wandelweg loopt langs ruisende watervallen en door groene bamboebosjes.

Via de prachtige droge canyon lopen we terug naar ons hotel, een fieldschool waar jongeren onderricht in de natuur krijgen. Deze field schools bieden ook aan toeristen onderdak. Een kleine kamer, met airco, een luxe waar je snel aan went, want de temperatuur loopt hier op tot zo’n 45graden. Bij deze temperaturen wil je een verkoelende zwempartij. In dit geval dus in de Dode Zee. Nu kun je in de Dode Zee veel, maar verkoeling geeft dit water van 30graden niet.

Het drijfvermogen is verbazingwekkend, zodra je wat dieper loopt wordt je door het water opgetild. Je moet wel oppassen dat je dit water met een zoutgehalte van 30% niet in je ogen krijgt! (ter vergelijking; het water in de Noordzee is 3,5%) Het kost ons moeite om die heerlijk koele kamer te verlaten en te verruilen voor het leren motorpak, helm en handschoenen. Je ziet sommige mensen denken: een alien? Er zijn er ook die vragen of je het koud hebt, humor hoor die Israeliers, maar 4000 km van huis kun je beter geen risico nemen . Toch zijn de reacties heel positief. Vaak blijven mensen naast je rijden en groeten enthousiast.

Massada.

Vandaag op weg naar Massada, de machtige tafelberg die 440 meter loodrecht omhoog rijst. Door zijn veilige ligging werd hij in een ver verleden al bewoond. Herodes had met zijn vele vijanden een onneembare burcht hard nodig, en dus liet hij tussen 36 en 30 voor Christus op het plateau een vesting bouwen, waterbekkens en opslagplaatsen voor graan en levensmiddelen uit de rotsen houwen en een prachtig paleis neerzetten.

Voordat we met de kabelbaan omhoog gaan zorgen we ervoor dat we voldoende drinkwater met ons meenemen. Dit wordt ook door middel van billboards aanbevolen. Boven op de rots valt het tegen, omdat je door de grote oppervlakte geen goed overzicht krijgt van wat het eens is geweest, maar het uitzicht vanaf deze hoogte op de zinderende woestijn en de Dode Zee is fascinerend.

Het is te heet hierboven en we zijn blij als we later op de motor weer een beetje (hete) rijwind krijgen.

Ben Gurions dessert home.

We cruisen over perfect asfalt door een prachtig woestijn landschap richting Sde Boqer de woon en sterfplaats van Ben Goerion de eerste premier van Israel. Zijn huis en tuin zijn nu een bezoekerscentrum. De inrichting van zijn huis is sinds zijn sterven onveranderd.

Als je de geschiedenis kent van het ontstaan van de staat Israel , en de rol die Ben Goerion hierin speelde is dit alles indrukwekkend. Verder rijden we nu door de Negev woestijn. Wie van de woestijn houdt komt hier volledig aan zijn trekken. Wij zeker!

Ondanks de hitte houden de luchtgekoelde boxers zich uitstekend. Geen plofje verkeert. Ons doel is Makhtesh Ramon, een enorme erosie krater. Een jeugdherberg in Mitzpe Ramon aan de rand van de krater verschaft ons onderdak. Een kamer zonder airco, want de nachten in de woestijn zijn koel. s’Ochtends staan we om vijf uur op om de fascinerende zonsopkomst te zien.

Het is winderig en koud als we aan de rand van de krater staan. Een prachtig schouwspel van nevels en schaduwen spelen zich op dit veelkleurige maanlandschap af.

Timna park.

We maken gebruik van de koelte om flink wat kilometers door deze prachtige krater te rijden, en gaan zuidelijk richting Eilat. Onderweg vinden we gemakkelijk de weg naar de Timna vallei. De vallei heeft een oppervlakte van 60 km² en is sinds duizenden jaren het centrum van mijnbouw in Israel.

Reeds in de 14e eeuw v Chr. openden de Egyptenaren hier hun eerste kopermijnen. Smalle schachten van wel 37 meter diep. Naast de kopermijnen kun je hier ook de resten van smeltovens vinden, waar het kopererts werd gesmolten.

Behalve deze bezienswaardigheden heeft de natuur hier ook het een en ander te bieden. Recht opstaande zuilen van Salomo, door erosie ingesleten rode rotsspleten van Nubisch zandsteen.

Aan de voet van deze zuilen liggen ook de overblijfselen van een Egyptische tempel. Gigantisch is ook de metershoge uitgesleten stenen paddestoel (The mushroom) Het zijn toch de woestijnen die ons het meest fascineren. Het geeft een kick dat je hier met je motor door dit zinderende landschap rijdt. Op naar Eilat waar wij weer bij een Fieldschool overnachten. Daarna gaan we toch de nabijgelegen camping op, want de prijs van de fieldschool is als die van een luxe hotel.

Het plan om naar Petra in Jordanië te rijden moeten wij helaas laten vallen. Het is niet mogelijk om met de motor de grens te passeren. Na enige discussie met de grenswachten geven wij dit plan op. De dagen slijten we met snorkelen, winkelen en uit eten gaan.

Jeruzalem.

De dagen in Eilat gaan wel heel veel op vakantie lijken dus pakken we de bagage op de motoren en vertrekken naar het klapstuk van de reis: Jeruzalem. De afstanden zijn net als in Nederland kort, zodat we op het gemak met veel stops in een dag naar deze metropool rijden.

We vinden na veel zoeken een camping buiten Jeruzalem. De eigenaren houden speciaal voor ons de camping open, het seizoen is al voorbij. Om alles te beschrijven wat je hier kunt zien en meemaken zou teveel zijn, maar hoogtepunten zijn toch wel de klaagmuur met de biddende orthodoxe Joden.

De tempelberg met de El Aksa moskee, de rotskerk met zijn gouden koepel.

De kleurige smalle winkelstraatjes in het oude Jeruzalem. Als we de Via Dolorosa (de route die Jezus met kruis ook gelopen heeft) lopen, komen we een door Franciscaner geleide lijdensprocessie tegen.

Zij lopen de kruisweg af die Jezus na zijn veroordeling heeft gelopen . De hele lijdensweg wordt gemarkeerd door herdenkingskapellen, de zogenaamde staties. Toeristen lopen groepsgewijs om beurten met het houten kruis de route af. Sommigen door emoties overmant We maken dat we wegkomen, dit wordt ons teveel! Buiten de oude stad is Yad Vashem het holocaust memoriaal erg indrukwekkend.

Aan veel bijbelse bezienswaardigheden zijn we niet toegekomen, hiervoor is de tijd toch te kort. Na een aantal dagen worden wij de stadse drukte beu, pakken onze spullen op, en rijden richting Caecarea. Op een fraaie camping met voor het eerst weer gras onder de tent, slaan wij ons bivak op.

Van hier uit toeren we naar Bet Shean, een belangrijk historische antieke stad van Israel. De oudste overblijfselen van de stad dateren uit 5000 v. Chr . Het meest indrukwekkende gebouw is ongetwijfeld het Romeinse theater. In het gerestaureerde theater worden nog regelmatig opvoeringen gegeven.

In het opgraving gebied zijn verder nog veel bezienswaardigheden zoals het Byzantynse badhuis, het Romeinse odeon of de elegante Paldiusstraat. Het lijkt steeds weer of het bij een opgraving gebied twee maal zo warm is als ergens anders. Na een aantal uren zijn we te moe om nog iets te ondernemen en rijden terug naar de camping. Morgen vertrekt de boot uit Haifa om ons naar Griekenland te brengen, een cruise als toegift na een fantastische motorvakantie.

Einde.